Hiszpania

/w /by

Hiszpania to drugi, po Grecji kraj członkowski Unii Europejskiej z najwyższą stopą bezrobocia. Hiszpania, podobnie zresztą jak Portugalia od kilku lat zmaga się z recesją i finansowymi problemami. Wszystkie kłopoty rozpoczęły się w roku 2008, wraz z pęknięciem bańki inwestycyjnej na rynku mieszkaniowym. To od tego momentu Hiszpanie nie mogą wyjść z ogromnego dołka. Rząd próbując poprawić sytuację kraju, gdzie prawie 30 procent obywateli nie ma pracy, ratuje się różnego rodzaju ustawami. Uderzają one jednak przede wszystkim właśnie w pracowników, jak chociażby rozporządzenia dające pracodawcom większą swobodę w zwalnianiu ludzi, czy zmniejszające wysokość odpraw. Najwięcej problemów z zatrudnieniem na Półwyspie Iberyjskim mają osoby młode, między 16 a 39 rokiem życia. Istnieje też szereg programów naprawczych, które zachęcają pracodawców do zatrudniania ludzi młodych oraz do zakładania własnych firm. Zaliczymy tu między innymi: pomoc dla mikroprzedsiębiorstw, stała składka ubezpieczeniowa dla osób otwierających własną działalność, subwencja w zakresie składek przez pierwsze lata prowadzenia działalności, utrzymywanie prawa do świadczeń dla bezrobotnych dla otwierających swoją firmę, a także stworzenie sieci instytucji doradczych dla takich osób. Nie ma, więc mowy, aby Półwysep Iberyjski był rajem dla imigrantów, wręcz przeciwnie ten piękny skądinąd kraj nie może zaoferować swoim obywatelom pracy, a co dopiero obcokrajowcom.  Młodzi Hiszpanie sami poszukują pracy na obcych rynkach, emigrując głównie do Ameryki Południowej, szczególnie Ekwadoru i Brazylii, czyli dawnych kolonii hiszpańskich, a w Europie głównie do Wielkiej Brytanii, Francji oraz Niemiec. Liczą w ten sposób na znacznie większe zarobki dla siebie i dla swoich rodzin. Trzeba bowiem otwarcie powiedzieć, że rodowity Hiszpan nie jest w pełni zadowolony z możliwości zarobku jakie daje mu jego kraj. Stąd też właśnie decyduje się na wszelkiego rodzaju wyjazdy zagraniczne w poszukiwaniu lepiej płatnej pracy. Jednak czy zawsze ją znajduje? Na to pytanie już trudno odpowiedzieć. Wszystko bowiem zależy od indywidualnych losów konkretnych osób. Te mogą być zagmatwane pod wieloma względami i prowadzić do różnych aspektów życia człowieka. Nie pozostaje zatem nic innego jak tylko przypatrywać się takim sytuacjom z najwyższą uwagą. Czasami bowiem może być ono spójne z naszymi losami lub losami naszych bliskich. Tak już po prostu kieruje życie i to niezależnie od tego w jakim kraju się znajdujemy. Czy będzie to Polska czy Hiszpania czy jeszcze gdziekolwiek indziej. Tak to już jest i nic tego nie zmieni w najbliższym czasie.

Specyfika Australii

/w /by

Australia to ciekawe miejsce charakteryzujące się odmienną przyrodą, niskim zaludnieniem i wielonarodowością mieszkańców. Co czwarty Australijczyk urodził się poza Australią. Aby pracować w Australii potrzebne jest nie tylko dwa tysiące dolarów na przelot z Polski, ale również odpowiednia wiza. Podstawą jest znajomość języka angielskiego i wybór interesującej kandydata ścieżki zawodowej. Wybierając konkretną ścieżkę należy pochwalić się odpowiednim wykształceniem, ukończeniem stosownych kursów, ewentualnie doświadczeniem zawodowym.. Już po dwóch latach pracy można aplikować na stanowisko rezydenta. Pierwszym krokiem ku karierze zawodowej w kraju kangurów jest wysłanie aplikacji do firmy sponsorskiej w celu uzyskania sponsoringu. Jeżeli cv kandydata znajdzie uznanie w wymienionej wyżej firmie, to firma aplikuje o możliwość pozyskania pracownika na konkretne stanowisko. Jeżeli pracodawca zatrudni obcokrajowca, to można cieszyć się z legalnej pracy. Najczęściej wyjeżdża się mając w posiadaniu wizę studencką.  Nazwa jest troszeczkę myląca, ponieważ nie ma ograniczeń wiekowych odnośnie posiadania wizy studenckiej i wyjeżdżają na nią nawet osoby po 40 roku życia. Wiza studencka daje prawo do pracy na pół etatu (20 godzin tygodniowo).Po skończeniu się wizy studenckiej można pracować przez dwa lata na zasadzie pracy sponsorowanej i ubiegać się uzyskanie statusu rezydenta. Drugim sposobem j uzyskanie cennego statusu rezydenta jest udokumentowane doświadczenie i wykształcenie. Posiadacze wykształcenia w danym zawodzie i dwuletniego doświadczenia mogą zdawać testy danej dziedziny oraz języka angielskiego. Nagrodą za zdanie egzaminów jest przyznanie statusu rezydenta. Posiadacze owego statusu mogą ubiegać się o obywatelsko australijskie. Na uzyskanie obywatelstwa emigrant ma 4 lata od momentu przyjazdu do Australii. Jeżeli tego nie zrobi może mieć problemy z urzędem imigracyjnym. Kandydat na obywatela Australii musi spełniać dwa warunki: być osobą niekaraną w swoim kraju oraz uzyskać status rezydenta. Większość Polaków wykonuje w tym kraju proste prace, za które otrzymują niezbyt wysokie wynagrodzenie ok. 25 dolarów za godzinę. Koszt wynajęcia mieszkania waha się od 300 do 1000 dolarów australijskich.  Komunikacja miejska kosztuje 200 dolarów miesięcznie. Osoba wyjeżdżająca do Australii na starcie musi dysponować kwotą 10000 złotych i oczywiście wymienić walutę. Minusem życia w Australii są wysokie koszty studiów, nawet 20000 dolarów. Koszty życia w Australii nie są duże. Smakoszy ucieszy wiadomość, że owoce egzotyczne kosztują niewiele.

Zawody poszukiwane w Portugalii

/w /by

Portugalia nie należy do czołówki krajów, do których chętnie emigrują Polacy. Kryzys gospodarczy, dość duże bezrobocie i niskie sprawiają, że to Portugalczycy wyjeżdżają ze swojego kraju w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia.. Rocznie emigruje z Portugalii około 120 tys. osób. Portugalia to kraj znany z walorów turystycznych, więc pracę można znaleźć głównie w branży turystycznej. Poszukiwani są kelnerzy, barmani, sprzątaczki, osoby obsługujące ruch turystyczny. Kolejną branżą, w której stosunkowo prosto można znaleźć zatrudnienie w Portugalii jest budownictwo. Praca oferowana jest tynkarzom, murarzom, operatorom sprzętu budowlanego i kierowcom. W sezonie potrzebne są osoby do zbioru owoców cytrusowych. Portugalscy pracodawcy chętnie zatrudniają informatyków, ale ich pensja jest dużo niższa niż w innych krajach Unii Europejskiej. Legalnie mogą pracować lektorzy języka angielskiego /-uczący w szkołach, firmach i na lekcjach prywatnych.  Prawo portugalskie zabrania zwalniania pracowników bez określonego powodu. Płace regulowane są przez zbiorowe układy pracy. Wynagrodzenie wypłacane jest raz w tygodniu, raz na dwa tygodnie lub raz w miesiącu – w zależności od ustaleń zawartych we wspomnianym wcześniej zbiorowym układzie pracy. W grudniu, przed Świętami Bożego Narodzenia pracownicy otrzymują trzynastą pensję. Podobnie, jak w Polsce, umowa o pracę może być zawarta jedynie z osobą pełnoletnią lub młodocianym mającym 16/-18 lat, o ile ukończył obowiązkową edukację. Umowa o pracę musi mieć formę pisemną. Inna jest kultura pracy w Portugalii. Istotną rzeczą dla stosunków biznesowych są długie przerwy w pracy poświęcone na posiłek w restauracja. To istotna część dnia roboczego. Najpewniejszym sposobem na szybkie znalezienie pracy jest powołanie się na kontakty osobiste. Obcokrajowy pracujący w Portugalii najczęściej zaczynają od pracy sezonowej w rolnictwie lub w budownictwie. Praca sezonowa jest przepustką do stałego zatrudnienia. Podatek dochodowy od osób prawnych ma wysokość 34%, a od osób fizycznych w zależności od dochodu obowiązują 4 stawki podatkowe: 15,25,35,40%. Portugalia oferuje najniższe wynagrodzenia z państw starej Unii Europejskiej. Są one i tak dwa razy wyższe niż w Polsce. Osoby, które chcą pozostać w Portugalii dłużej niż 3 miesiące muszą zalegalizować pobyt – zarejestrować się w lokalnym oddziale Urzędu ds. Cudzoziemców i Granic (Servico de Estrangeiros e Fronteiras, SEF) lub w Urzędzie Miasta (Câmara Municipal). Karta pobytu ważna jest przez pięć lat.. W Portugalii pracuje się od 35 do 44 godzin tygodniowo, średnio 8 godzin dziennie i 40 godzin w tygodniu. Liczba godzin nadliczbowych w średnich i dużych przedsiębiorstwach nie może j przekroczyć 150 rocznie. Za pracę ponad limit pracownik otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie – 150 proc. stawki za każdą pierwszą godzinę nadliczbową.

Popularny kierunek

/w /by

Irlandia była jednym z pierwszych państw, które otworzyło swój rynek pracy dla obywateli nowych państw Unii Europejskiej. Irlandia szybko stała popularnym kierunkiem emigracji zarobkowej wśród Polaków. Plusem Irlandii brak konieczności posiadania wszelkiego rodzaju wiz i pozwoleń na pracę. Kiedy Polska wstępowała do Unii Europejskiej, w Irlandii brakowało rąk do pracy. Zatrudnienie znalazł każdy specjalista, a także osoby, które poszukiwały jakiejkolwiek pracy. Jedynym warunkiem podjęcia pracy w tym kraju jest posiadanie irlandzkiego numeru ubezpieczenia społecznego tzw. PPS, czyli „Personal Public Service Number”. Aby pozyskać numer należy zgłosić się do najbliższego biura Social Welfare, zaraz po podjęciu pracy. Zaletą pracowania w Irlandii jest jedna z najwyższych stawek wynagrodzenia minimalnego – 1500 euro.  W tym miejscu trzeba dodać, że lekarze i inni wysoko wykwalifikowani pracownicy mogą liczyć na wynagrodzenie minimalne w wysokości 3000-5000 euro miesięcznie. Zaliczki na podatek dochodowy są minimalne, co sprawia, że Irlandia jest postrzegana, jako idealne państwo do założenia działalności gospodarczej. Średnie zarobki to 2000 euro, a pracownik otrzymuje 90% wymienionej kwoty. Jak widać, koszty zatrudnienia są niewielkie, co przyciąga zagranicznych pracowników. Stopa bezrobocia w Irlandii jest dosyć duża / jest to efekt kryzysu gospodarczego, jaki przeżywało to państwo kilka lat temu. Pracę w Irlandii mogą znaleźć: rzeźnicy, kierowcy ciężarówki, pracownicy z branży medycznej tj. opiekunki osób starszych, pielęgniarki, położne, lekarze, rehabilitanci. W innych branżach znalezienie pracy jest sporym problemem. Polacy pracujący w Irlandii chwalą ten kraj za stosunkowo nieduże koszty życia /- wynajęcie pokoju to wydatek 70 euro za tydzień, a mieszkania 125 euro tygodniowo. Koszy wyżywienia to ok. 300 euro miesięcznie. Za minimalną płacę można godnie żyć. W Polsce godne życie za najniższe wynagrodzenie graniczy z cudem. Pracy najlepiej szukać przed wyjazdem do Irlandii. Oferty znajdują się na specjalnie przygotowanych portalach internetowych. Potwierdzaniem kwalifikacji zagranicznych pracowników zajmuje się Narodowy Urząd ds. Kwalifikacji (Quality and Qualifications Ireland). Z kolei ogłoszenia dotyczące pracy tymczasowej można znaleźć na witrynach sklepowych, w centrach handlowych, codziennej prasie oraz agencjach pracy.  Trzeba jedynie posiadać dokumenty potwierdzające wykształcenie i cv w języku angielskim. Konieczne jest posiadanie oryginałów dokumentów poświadczających kwalifikacje oraz ich potwierdzonych kopii w języku angielskim.

Praca w Holandii

/w /by

Eksperci od rynku prac od lat ostrzegają, aby nie wyjeżdżać za granicę do pracy w ciemno. Trzeba mieć zapewnione zatrudnienie i miejsce zamieszkania. Oznacza to, że poszukiwanie pracy w Holandii należy rozpocząć w Polsce. Najłatwiej jest szukać pracy przez internet. W holenderskim internecie znajdziemy portale z ogólnymi ofertami pracy w różnych branżach oraz portale specjalistyczne, na których pracę zarobkową mogą znaleźć specjaliści: lekarze, rolnicy, transportowcy, pracownicy naukowi, architekci. Holendrzy często korzystają w mediów społecznościowych i za ich pośrednictwem poszukują pracy. Największym zaufaniem Holendrów cieszy się portal LinkedIn /- sieć o profilu zawodowym. Na wymienionym portalu można umieścić swoje cv i kilka innych wiadomości o dotychczasowej karierze zawodowej. LinkedIn umożliwia tworzenie sieci kontaktów zawodowych, dzięki temu skraca się czas oczekiwania na dobrą pracę. Jeżeli już mamy utworzoną sieć kontaktów, to można poprosić te osoby o poradę w poszukiwaniu pracy, zapytać czy nie posiadają informacji o wolnych miejscach pracy, podyskutować o problemach i sukcesach w nowym miejscu pracy. Internauci holenderscy chętnie dzielą się informacjami o -wolnych stanowiskach w ich firmach, czy w przedsiębiorstwach, w których pracują znajomi. Holendrzy uchodzą za naród tolerancyjny i przyjazny dla cudzoziemców, akceptują inny styl życia, sposób ubierania się. Szefowie firm holenderskich oczekują od pracowników rzetelnego wykonywania obowiązków zawodowych i uczciwości -/ kwestia narodowości schodzi na dalszy plan. Najbezpieczniejsze jest szukanie pracy za pośrednictwem UWV i EURES. UWV odgrywa bardzo ważną rolę na holenderskim rynku pracy. Zapewnia bezrobotnym wsparcie przy użyciu strony internetowej strony. Stawki minimalnego wynagrodzenia ustalane są w Holandii według wieku. Brzmi zagadkowo, ale zasada jest prosta w funkcjonowaniu – pełna minimalna pensja jest wypłacana pracownikowi, który ukończył 23 lata. Oznacza to, że 19-latek otrzyma 52,5% tego, co 23-latek. Stawką minimalną dla osoby mającej 23 lata jest 1495 euro. Stawka minimalna jest ustalana dwa razy w roku: w styczniu i w lipcu. Obowiązuje ona także w stosunku do obcokrajowców i dotyczy pełnego wymiaru czasu pracy. Wszelkie dodatki do pensji zależą od woli pracodawcy i należą do minimalnego wynagrodzenia. Warto wiedzieć, ze w Holandii zakazana jest wszelka dyskryminacja pracownika ze względu na płeć, pochodzenie, wyznanie, orientację seksualną, niepełnosprawność, stan majątkowy, język.

Islandia stoi otworem

/w /by

Od momentu przystąpienia do strefy Schengen Polacy mogą swobodnie przemieszczać się i pracować w każdym kraju unijnym. Dokumentem podróży uprawniającym do bezwizowego wjazdu, pobytu na terytorium Islandii, trwającym przez okres trzech miesięcy i wyjazdu z Islandii jest ważny dowód osobisty lub paszport. Osoby pragnące przebywać w Islandii dłużej oraz osoby pragnące podjąć zatrudnienie lub naukę w Islandii muszą zarejestrować się i posiadać ważny paszport. Na legalizację pobytu obcokrajowiec ma 6 miesięcy/- w tym celu składa się wniosek do Wydziału Imigracyjnego (Útlendingastofnun) znajdującego się w Rejkiawiku. Formalności można dopełnić przez internet. Osoba, która znajdzie pracę w Islandii musi zgłosić się po pozwolenie na pobyt i legitymować się umową o pracę. Pracodawca załatwia islandzki numer identyfikacyjny (kennital). Pracownik musi otworzyć konto w banku oraz udać się do biura podatkowego po kartę podatkową (tax card).  Karta umożliwia uzyskanie tzw. osobistego wsparcia finansowego, czyli obniżki podatku.  Czas pracy w Islandii to 48 godzin tygodniowo. Przez pierwsze dwa miesiące pracy wiążąca jest umowa ustna, później pracownik otrzymuje umowę pisemną.  Warunki pracy i płac zapisywane są w porozumieniach zawieranych między związkami zawodowymi a pracodawcami. Są wiążące także dla osób pozostających poza związkiem zawodowym. Stawki podatkowe w Islandii są dość wysokie: 37, 40 i 46 proc., osobno płaci się na związki zawodowe. Pensja minimalna zależy od wykonywanego zawodu -/ jest ustalana w branżowych porozumieniach między pracodawcami a związkami zawodowymi. Średnie wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w wynosi około 400 tysięcy koron (ok. 9900 zł). Islandia to jeden z najtańszych krajów skandynawskich. Na miesięczne utrzymanie trzeba przeznaczyć ok. 90 tysięcy koron, to znaczy 2100 złotych. Za jedną trzecią miesięcznej pensji można wynająć dwupokojowe mieszkanie – kosztuje 70 tysięcy koron. Najbardziej poszukiwani są pracownicy z branży turystycznej, służby zdrowia, rolnictwa i przetwórstwa rybnego. Sezonowo można znaleźć pracę w przemyśle mięsnym i w usługach. W Islandii mile widziani są wysoko wykwalifikowani specjaliści. Młodocianych w wieku 16/-18 lat nie wolno zatrudniać w stanowiskach, na których trudne i niebezpieczne warunki pracy. Osoby niepełnoletnie mają skrócony okres pracy. Językiem urzędowym jest język islandzki. Dogadać można się również po angielsku i po duńsku. Ludzie zwracają się do siebie po imieniu, nie posługują się tytułami zawodowymi i naukowymi.

Warunek /- znajomość języka

/w /by

Poszukując pracy za granicą, np.: w Belgii trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że na oferty zatrudnienia mogą liczyć osoby biegle władające następującymi językami: francuskim, holenderskim, niemieckim i angielskim. Młodzi Polacy, którzy od najmłodszych lat uczą się angielskiego lub niemieckiego zazwyczaj nie mają problemów z komunikacją w językach obcych.  Kandydaci do pracy są sprawdzani z umiejętności językowych. W Belgii raczej nie znajdzie się ogłoszeń o pracy dla osób, które nie znają języka. Jest to słuszny pogląd, ponieważ trudno wykonywać polecenia pracodawcy nie rozumiejąc ich, czy rozmawiać z klientem nie znając języka. Dzięki Komisji Europejskiej, NATO i wielu międzynarodowych firm z siedzibą w Belgii, kraj ten oferuje wiele ciekawych możliwości zatrudnienia. W Belgii działa wiele dobrych ośrodków ułatwiających znalezienie pracy. W zakresie ich działania są: pomoc u zatrudnieniu, doradztwo zawodowe, rekrutacja, pomoc w przygotowaniu dokumentów aplikacyjnych zgodnych z obowiązującymi w Belgii standardami. Kandydaci do wyjazdu i pracy w Belgii są wiedzieć, na jakim poziomie kształtują się wynagrodzenia. To, że są one znacznie wyższe niż w Polsce nie ulega wątpliwości. Przeciętna pensja w Belgii stanowi 118,1% średniej zarobków w całej Unii /- minimalna pensja wynosi 1500 euro. Dla porównania Polska w tym samym rankingu zajmuje 3 miejsce… od końca. Minimalna pensja dla specjalisty to 2500 euro. Przykładowe pensje pracowników fizycznych to: sprzedawca – 1278, piekarz – 1729, mechanik – 1821. Budowlaniec – 2340 euro.  Przy okazji warto nadmienić, że koszt utrzymania w Belgii szacuje się na poziomie 1000 euro, wynajęcie mieszkania to koszt 500 euro miesięcznie. Belgia posiada jeden z najniższych wskaźników bezrobocia w Unii Europejskiej (8,6%). W Belgii rozróżnia się trzy rodzaje działalności gospodarczej: handlową, rzemieślniczą, przemysłową. Rozpoczynając działalność trzeba zarejestrować się w rejestrze handlowym przy Ministerstwie Gospodarki zwanym La Banque-Carrefour des Entreprises. Najprostszą formą działalności jest założenie przedsiębiorstwa na rachunek własny (indépendant). Aby prowadzić firmę w Belgii trzeba spełnić następujące warunki: być pełnoletnim i niekaranym, mieć zaświadczenie o zameldowaniu i posiadaniu konta bankowego oraz należy dysponować odpowiednim lokalem do prowadzenia wybranego rodzaju działalności. Przy rejestracji firmy nie jest wymagane posiadanie biznesplanu. Rejestracji nowej firmy dokonuje się „okienkach przedsiębiorstw”, które sprawdzają, czy dana osoba posiada kwalifikacje do prowadzenia wybranego rodzaju działalności.

Do Grecji nie tylko na wycieczkę

/w /by

Grecja to kraj znany z zabytków kultury antycznej, doskonałej kuchni, pięknej pogody, czystych plaż i gościnnych ludzi. Istny turystyczny raj. Myśląc o Grecji, myślimy o wakacjach, zwiedzaniu zabytków i dobrej zabawie. W ostatnich latach Grecja przeżyła potężny kryzys gospodarczy i niewypłacalność państwa. Na ulicach demonstrowali niezadowoleni z obniżki pensji i utraty przywilejów przedstawiciele różnych państw. Nic dziwnego, że zmalało zainteresowanie wyjazdami zarobkowymi do Grecji. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych w informacjach dla osób planujących wyjazd za pracą do Grecji, informuje, że w Grecji nie funkcjonuje żaden oficjalny portal gromadzący oferty pracy sezonowej lub wakacyjnej. Oferty pracy promowane są poprzez portal EURES i niepubliczne agencje pośrednictwa pracy. Warto widzieć, że są agencje tematyczne działające w poszczególnych grupach zawodowych personel sprzątający lub bezpieczeństwa, personel pielęgniarski czy hotelowy itp. W Grecji występują także konsultanci w dziedzinie zarządzania, z których firmy korzystają jedynie w ostateczności. Dodatkową trudnością jest to, że oferty publikowane są w języku greckim. Ogłoszenia po angielsku publikuje branża gastronomiczna i hotelarska na stronach hoteli w zakładkach „Career Opportunit”.  Najbardziej nakładowe i najchętniej czytane greckie gazety „Ta Nea”, “Eleftheros Tipos”, “Eleftherotipia”, “Apogevmatini”, oraz w północnej Grecji, “Makedonia” zawierają strony z ofertami pracy. O ciekawych ofertach pracy Grecy rozmawiają w prywatnych rozmowach, tak, więc informacje przekazywane ustnie o wolnych stanowiskach pracy są nadal bardzo ważnym sposobem poszukiwania pracy. Osobom lubiącym przesiadywanie nas portalach społecznościowych poleca się poszukiwanie pracy za pośrednictwem Facebooka, LinkedIn, Twittera. Pracodawcy umieszczają na ich informacje o rekrutacjach i wymogach, jakie muszą spełniać kandydaci na pracowników. Pracodawcy umieszczają ogłoszenie o naborze kadry na stronach internetowych swoich firm. Średnie wynagrodzenie w Grecji jest niższe niż w innych krajach Unii Europejskiej – wynosi około 700 euro miesięcznie, więc i tak jest kilkakrotnie wyższe od polskiej najniższej płacy.. Plusem greckiego prawa pracy jest silna ochrona pracownika, który uznawany jest za słabszą stronę w stosunku pracy. Aby zatrudnić pracownika w godzinach nadliczbowych pracodawca musi uzyskać zgodę lokalnego urzędu pracy. Za pięć dodatkowych godzin pracownikowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości 25% miesięcznej pensji. Przeciętne wynagrodzenie w Grecji to 1355 euro, co w przeliczeniu na złotówki daje około 6657 złotych.